اخبار

اصل تولید پوشش گالوانیزه گرم
گالوانیزه گرم یک فرآیند واکنش شیمیایی متالورژیکی است. از منظر میکروسکوپی، فرآیند گالوانیزه گرم شامل دو تعادل دینامیکی است: تعادل حرارتی و تعادل تبادل آهن روی. هنگامی که قطعات فولادی در روی مذاب در دمای حدود 450 درجه سانتیگراد غوطه ور می شوند، قطعات فولادی در دمای اتاق گرمای مایع روی را جذب می کنند. هنگامی که دما از 200 درجه سانتیگراد فراتر رفت، اندرکنش بین روی و آهن به تدریج آشکار می شود و روی به لایه سطحی قطعات فولادی آهن نفوذ می کند.

با نزدیک شدن تدریجی دمای فولاد به دمای مایع روی، لایه های آلیاژی با نسبت های مختلف آهن روی بر روی لایه سطحی فولاد تشکیل می شود و ساختار لایه ای پوشش روی را تشکیل می دهد. با گذشت زمان، لایه های آلیاژی مختلف در پوشش، نرخ رشد متفاوتی را نشان می دهند. از منظر کلان، فرآیند فوق به صورت غوطه ور شدن قطعات فولادی در مایع روی ظاهر می شود که باعث جوشیدن سطح مایع روی می شود. همانطور که واکنش شیمیایی آهن روی به تدریج متعادل می شود، سطح مایع روی به تدریج آرام می شود.
هنگامی که قطعه فولادی تا سطح مایع روی بالا می رود و دمای قطعه فولادی به تدریج به زیر 200 درجه سانتیگراد کاهش می یابد، واکنش شیمیایی آهن روی متوقف می شود و یک پوشش گالوانیزه گرم با ضخامت تعیین می شود.
الزامات ضخامت برای پوشش های گالوانیزه گرم
عوامل اصلی موثر بر ضخامت پوشش روی عبارتند از: ترکیب فلز بستر، زبری سطح فولاد، محتوای و توزیع عناصر فعال سیلیکون و فسفر در فولاد، تنش داخلی فولاد، ابعاد هندسی قطعات فولادی و فرآیند گالوانیزه گرم.
استانداردهای رایج بین المللی و چینی گالوانیزه گرم به بخش هایی بر اساس ضخامت فولاد تقسیم می شوند. ضخامت سراسری و موضعی پوشش روی باید به ضخامت مربوطه برسد تا مقاومت به خوردگی پوشش روی مشخص شود. زمان لازم برای رسیدن به تعادل حرارتی و تعادل تبادل آهن روی پایدار برای قطعات فولادی با ضخامت‌های مختلف متفاوت است و در نتیجه ضخامت‌های پوشش متفاوتی ایجاد می‌شود. میانگین ضخامت پوشش در استاندارد بر اساس ارزش تجربه تولید صنعتی اصل گالوانیزه گرم ذکر شده در بالا است و ضخامت محلی ارزش تجربه لازم برای در نظر گرفتن توزیع ناهموار ضخامت پوشش روی و الزامات مقاومت در برابر خوردگی پوشش است. .

بنابراین، استانداردهای ISO، استانداردهای ASTM آمریکا، استانداردهای JIS ژاپن و استانداردهای چینی دارای الزامات کمی متفاوت برای ضخامت پوشش روی هستند و تفاوت قابل توجهی نیست.
تأثیر و تأثیر ضخامت پوشش گالوانیزه گرم
ضخامت پوشش گالوانیزه گرم، مقاومت در برابر خوردگی قطعات آبکاری شده را تعیین می کند. برای بحث دقیق، لطفاً به داده‌های مربوطه ارائه شده توسط انجمن گالوانیزه شیب داغ آمریکا در پیوست مراجعه کنید. مشتریان همچنین می توانند ضخامت پوشش روی را انتخاب کنند که بالاتر یا کمتر از استاندارد باشد.
دستیابی به پوشش ضخیم تر در تولید صنعتی برای صفحات فولادی نازک با لایه سطحی صاف 3 میلی متر یا کمتر دشوار است. علاوه بر این، ضخامت پوشش روی که با ضخامت فولاد متناسب نیست، می تواند بر چسبندگی بین پوشش و زیرلایه و همچنین کیفیت ظاهری پوشش تأثیر بگذارد. یک پوشش بیش از حد ضخیم می تواند ظاهر پوشش را ناصاف، مستعد پوسته شدن کند و قطعات آبکاری شده نتوانند در هنگام حمل و نقل و نصب در برابر برخورد مقاومت کنند.
اگر عناصر فعال زیادی مانند سیلیکون و فسفر در فولاد وجود داشته باشد، دستیابی به پوشش های نازک تر در تولید صنعتی نیز بسیار دشوار است. این به این دلیل است که محتوای سیلیکون موجود در فولاد بر روی حالت رشد لایه آلیاژ آهن روی تأثیر می‌گذارد، که باعث می‌شود لایه آلیاژ آهن روی فاز زتا به سرعت رشد کند و فاز زتا را به سمت لایه سطحی پوشش فشار دهد و در نتیجه زتا و ناهمواری ایجاد شود. لایه سطحی کسل کننده پوشش، باعث ایجاد یک پوشش تیره خاکستری با چسبندگی ضعیف می شود.
بنابراین، همانطور که در بالا بحث شد، عدم قطعیت در رشد پوشش های گالوانیزه گرم وجود دارد. در واقع، به دست آوردن محدوده مشخصی از ضخامت پوشش در تولید، همانطور که در استانداردهای گالوانیزه گرم مشخص شده است، اغلب دشوار است.
ضخامت یک مقدار تجربی است که پس از تعداد زیادی آزمایش با در نظر گرفتن عوامل و الزامات مختلف ایجاد می شود و نسبتاً علمی و معقول است.